Een lange traditie
 

Benedictus van Nursia
 

Benedictus werd omstreeks 480 te Nursia in Umbrië geboren. Na zijn studies te Rome besloot hij als
kluizenaar te gaan leven in een grot te Subiaco. Daar trok hij veel leerlingen aan, met wie hij zich na
verloop van tijd op de Monte Casino vestigde, waar hij een klooster stichtte dat vermaard zou worden. 
Als schrijver van een Regel die overal verbreiding vond verdiende hij de naam van vader van het westers monnikendom.  

Het is Benedictus’ verdienste geweest dat hij in zijn ‘Regel voor  
monniken’ uiteen heeft gezet, hoe je moet leven, als je, als gemeenschap
van geroepenen, niet alleen God wilt zoeken, maar Hem ook werkelijk wilt
vinden. Het is niet om het even hoe je zoekt of leeft: op alle terreinen van
het leven geeft Benedictus’ Regel dan ook richtlijnen. Of je bezittingen kunt hebben bijvoorbeeld; welk gezag je zou moeten erkennen; welke plaats
stilte, handenarbeid hebben enzovoort Zijn Regel wordt algemeen
geprezen om zijn realiteitszin en gematigdheid. 
 

“Luister, mijn zoon”: dat zijn de eerste woorden van deze geestelijke vader. (Regel van Benedictus, Proloog 1)
We staan in een luistertraditie. Inwijding, onderricht en vorming komen tot ons door te luisteren. Gaandeweg 
kunnen we komen tot de door Benedictus geroemde nederigheid. Geen populair woord, maar wel een woord
dat aangeeft dat iedere mens, en zeker ook de monnik, staat in een strijdperk: waar het 'ego' zijn eigen 
koninkrijk wil vestigen ten koste van Gods koninkrijk. Monniken kiezen er voor iedere dag weer te strijden 
voor een levende omgang met God en met elkaar, en te leren luisteren, vooral naar Heilige Geest, die in ons
bidt, uitlegt, troost en aanspoort. Om zo altijd meer toe te behoren aan God.